فمینیستهایی که آمریکا را تغییر دادند: ۱۹۷۵ - ۱۹۶۳/ قسمت دوم
مجموعه بیوگرافی فمینیستی
قسمت دوم
ترجمه: مهدیس صادقی پویا
هر مطلب از این مجموعه، که حاصل ترجمه روزانه کتاب “فمینیستهایی که آمریکا را تغییر دادند: ۱۹۷۵- ۱۹۶۳”، نوشته باربارا جی. لاو است، حاوی هر ده بیوگرافی از این فمینیست‌هاست. در قسمت دوم این مجموعه به بیوگرافی بلا ساویتزکی ابزوگ، لیلیا والنتینا آسوز، مارتا ای. آکلبرگ، جوان آر. آکر، مارجی آدام، جین آدامز، ویتنی آدامز، کاترین آن آدامسکی، بت اوروان آدلمن و شارلوت آدلمن پرداخته شده است:
۱. بلا ساویتزکی ابزوگ (۱۹۹۸-۱۹۲۰) Bella Savitzky Abzug: به او لقب «بلای مبارز» داده بودند، چرا که درباره مسائلی چون برابری برای زنان، صلح، محیط زیست و حقوق مدنی را در آمریکا و در جهان، مبارزی صریح و پرشور بود. ابزوگ بین سالهای ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷، در سه دوره در کنگره ایالات متحده آمریکا خدمت کرد و همه او را به عنوان یک استراتژیست برجسته میشناختند. او نخستین زن یهودی بود که در مجلس نمایندگان با شکست لئونارد فاربستین دموکرات، با شعار «این خانه جای زنان است؛ خانه(مجلس) نمایندگان!» انتخاب شد. ابزوگ از سال ۱۹۹۰ شروع به فعالیت پیرامون مسائل محیط زیستی و بی‌عدالتی اقتصادی و اجتماعی علیه زنان در کشورهای توسعه نیافته کرد. استعداد رهبری ابزوگ که متولد نیویورک‌سیتی و از والدین روس-یهود بود، بسیار زود شناسایی شد. ابزوگ مدیریت دوره‌شان در دبیرستان و انجمن خودسامان دانشجویی در کالج هانتر که مدرک کارشناسی خود را از آن در سال ۱۹۴۲ دریافت کرد، بر عهده داشت. وی در دانشکده حقوق هاروارد به دلیل سیاست انتخاب صرفاً مردان پذیرفته نشد، اما توانست با بورسیه وارد دانشکده حقوق دانشگاه کلمبیا شده و مدرک حقوق خود را در سال ۱۹۴۵ از این دانشگاه دریافت کند و در حقوق کار و آزادیهای مدنی تخصص پیدا کند. ابزوگ به عنوان رئیس سوکمیسیون حقوق شخصی و اطلاعاتی دولتی، توجهش را به فعالیتهای غیرقانونی و پنهانی سازمانهای دولتی معطوف کرد. ابزوگ طی ۶ سال فعالیت در کمیته اقدامات عمومی، موجب افزایش درآمد و بودجه ۶ میلیارد دلاری برای نیویورک شد. وی یکی از مؤسسان Women’s Strike for Peace و از ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۰، هماهنگ کننده رسمی آن بود و هزاران زن را در حمایت از ممنوعیت آزمایش اتمی، علیه کاخ سفید سازماندهی کرد. او بیش از هر چیز به خاطر اقداماتش برای زنان شناخته شده است: تنها در ۹۲مین دوره کنگره، ابزوگ و مارتا گریفیتس، بیش از ۲۰ لایحه درباره زنان تنظیم کردند. ابزوگ یکی از مؤسسان شورای سیاسی ملی زنان NWPC بود و در سال ۱۹۷۱ به عنوان نائب رئیس آن انتخاب شد. او همچنین یکی از مؤسسان کمیته کنگره مسائل زنان نیز بود. ابزوگ در ماه مه سال ۱۹۷۴، لایحه‌ای در حمایت از حقوق همجنسگرایان به کنگره تقدیم کرد. در ۱۹۷۷، رئیس جمهور کارتر او را به عنوان مدیر اجرایی کمیسیون ملی نظارت بر رویدادهای مربوط به سال ملی زنان IWY در هاستون منصوب کرد که سازماندهی کنفرانس ملی زنان NWC را بر عهده داشت. ابزوگ کرسی خود را در کنگره در سال ۱۹۷۶ رها کرد تا در انتخابات سنای آمریکا شرکت کند و در رقابتی تنگاتنگ از دنیل پاتریک موینیهان شکست خورد. او همچنین از اد کوچ نیز در انتخابات شهرداری نیویورک‌سیتی در ۱۹۷۷ شکست خورد. رئیس جمهور کارتر او را به عنوان نائب رئیس کمیته مشاوره امور زنان منصوب کرد، اما پس از این که ابزوگ و گروهی از زنان به کاهش تعداد برنامه‌های مختص زنان اعتراض کردند، او را عزل کرد. ابزوگ، فعالیتهای گسترده‌ای درباره مسائل زنان و محیط زیست با سازمان ملل متحد نیز در کارنامه دارد. او در کنفرانس زنان ملل متحد در مکزیکوسیتی در ۱۹۷۵، در کپنهاگ در ۱۹۸۰، در نایروبی در ۱۹۸۵ و در پکن در ۱۹۹۵ شرکت کرد و به همراه دوست و همکار قدیمی خود، میم کلبر، یک شرکت مالی به نام Women USA Fund Inc و ساز و کاری به نام سازمان محیط زیست و توسعه زنان را در ۱۹۸۰ تأسیس کرد. ابزوگ در سال ۱۹۹۴ وارد National Women’s Hall of Fame در سنکا فالز در نیویورک شده و در سال ۱۹۹۶، به عنوان زن برگزیده سال نشریه .Ms انتخاب شد. کتاب The Gender Gap: Bella Abzug’s Guide to Political Power for American Women که آن را به همراه میم کلبر در ۱۹۸۴ نوشت، یکی از آثار اوست. بلا ابزوگ با مارتین ابزوگ، سهامدار و رمان‌نویس معروف ازدواج کرد که همواره از فعالیتهای او حمایت میکرد و دو فرزند حاصل این ازدواج بود.
۲. یلیا والنتینا آسوِز (۱۹۳۰ -) Lilia Valentina Aceves: آسوز، دهه‌ها برای سازماندهی و تقویت گروههای زنان مکزیکی/ چیکانا تلاش کرد تا بتوانند در اجتماع خودشان، تغییرات مثبتی ایجاد کنند. در سال ۱۹۵۴، او عضوی از یک نهضت تعاونی پرستاری کودک بود. در سال ۱۹۶۵، وی به عنوان نماینده اقشار کم درآمد در هیئت نظارت شهر لس‌آنجلس انتخاب شد‌و توانست کمکهای مالی برای این شهر و توابع آن دریافت کند. سپس شروع به همکاری با سازمانهای غیرانتفاعی‌ای فعال در حوزه حقوق مدنی، حقوق اقلیتها، فقر و سیاست کرد. در اکتبر ۱۹۷۰، آسوز به همراه گروهی از رهبران چیکانا، توسط فراسیسکا فلورز که اتحادیه زنان مکزیکی آمریکایی را در اوایل دهه ۶۰ میلادی تأسیس کرد، به کارگاهی دعوت شد. در طول این کارگاه که بخشی از کنفرانس مسائل زنان مکزیکی آمریکایی در ساکرامنتو بود، زنان، یک سازمان زنان را پایه‌گذاری کردند که کمیسیون ملی فمینیستهای مکزیکی CFMN نامیده میشد و هدف آن، تقویت زنان مکزیکی/چیکانا و نشان دادن مسائلی بود که توسط جنبش زنان یا جنبش چیکانا بدانها پرداخته نمیشد. در ۱۹۷۱، این گروه در کنفرانس مسائل با هم دیدار کرده و وجود یک مرکز چیکانا را لازم ارزیابی کردند. آنها سپس مرکز ارائه خدمات چیکانا را تأسیس کرده و آسوز به عنوان رئیس آن انتخاب شد. این مرکز شروع به فعالیت کرد و تبدیل به یک مرکز آموزش حرفه‌ای موفق شد. سپس، مراکز نگهداری از کودکان افتتاح شد و دو مرکز نگهداری از کودکان نیز در لس آنجلس گشوده شد. در ژوئن ۱۹۷۷، کمیسیون فمینیستهای لس‌آنجلس، در مراسم ۲۵مین سالگرد تأسییسش به آسوز، جایزه مخصوص یک عمر خدمت و تعهد را اعطا کرد. وی دارای سه فرزند، فارغ‌التحصیل کارشناسی از دانشگاه ایالتی کالیفرنیا و دکترای فلسفه حقوق از Peoples College of Law است.
۳. مارتا. ای. آکلبرگ (۱۹۴۶ -) Martha A. Ackelsberg: وی که با نام مارتا ای. مندلسون نیز شناخته میشود، یکی از مؤسسان جمعیت سلامت زنان نیویورک در سال ۱۹۷۰ بود و در این جمعیت به تدریس دروسی درباره آناتومی و فیزیولوژی تولید مثل زنان میپرداخت. آکلبرگ همچنین یکی از مشاوران (به صورت تلفنی) پایان دادن خودخواسته به بارداری در پروژه «پایان داوطلبانه بارداری زنان نیویورک» نیز بود. در سال ۱۹۷۱، او جنبشی را رهبری که در آن فارغ‌التحصیلان دانشگاهی دانشکده علوم سیاسی دانشگاه پرینستون به سیاستهای جنسیتی و ضد زنِ استخدام توسط کارفرمایان اعتراض کرده و خواستار سیاستهای استخدام فارغ از جنسیت شدند. در ۱۹۷۲، آکلبرگ به همراه دیگران، نخستین سازمان مدرن زنان یهودی به نام Ezrat Nashim را پایه‌گذاری کرد که به فعالیتهایی در راستای برابری حقوق زنان در جامعه یهودیان میپرداخت. در مارس همان سال، او به همراه ۱۰ زن دیگر در تنظیم عهدنامه Rabbibical Assembly of America، انجمن روحانیون محافظه‌کار، شرکت کرد که در آن خواستار طرح عمومی و صدور بیانیه‌ای تحت عنوان «زنان یهود، خواستار تغییرند» شدند که در رسانه‌ها خبرساز و برای سالها از برنامه‌های اصلی سازمان بود. آکلبرگ در اولین کنفرانس ملی زنان یهودی در نیویورک سیتی و در سال ۱۹۷۳، به تدریس و قرائت تورات پرداخت و در ۱۹۷۴، سخنرانی کاملی در اولین کنفرانس ملی زنان و مردان یهود ارائه داد. آکلبرگ بین سالهای ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۵، به تدریس اولین دوره‌های زنان و جنسیت در کالج اسمیت پرداخت. وی در حالی که استاد تمام مطالعات دولتی و زنان شده بود، به تأسیس رشته مطالعات زنان در کالج اسمیت پرداخت و فعالیتهای زیادی را در حوزه فمینیستهای یهودی به انجام رساند. آکلبرگ فارغ‌التحصیل کارشناسی از کالج رادکلیف در ۱۹۶۸ و کارشناسی ارشد و دکتری در سالهای ۱۹۷۰ و ۱۹۷۶ از دانشگاه پرینستون است و در جنبش ضد جنگ ویتنام و همچنین مطالبه حقوق گی‌ها و لزبینها نیز فعالیت داشت.
۴. جوان آر. آکِر (۱۹۲۴ -) Joan R. Acker: آکر، پژوهشگر، نویسنده و مدرس دانشگاه است و از طریق فعالیتهایش در حوزه حقوق مدنی، کارگری و صلح به جنبش زنان پیوست. او موسس و عضو هیئت مدیره مرکز مطالعات اجتماعی زنان در دانشگاه اورگان در ۱۹۷۳ بود. آکر از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۳ عضو گروه اقدام ویژه ایالتی اورگان بود و توانست دستمزد زنان را در مشاغل کم‌درآمد در سیستم ایالتی اورگان افزایش دهد. آکر به عنوان یک جامعه‌شناس، پیرامون مقولاتی چون طبقه، جنسیت و برابری دستمزد بسیار نوشته است. آخرین کتاب او که در سال ۲۰۰۶ منتشر شده، “پرسش‌هایی درباره طبقه: پاسخ‌هایی از جانب فمینیسم” نام دارد. آکر سه فرزند دارد و فارغ‌التحصیل کارشناسی از کالج هانتر، کارشناسی ارشد از دانشگاه شیکاگو، و دکتری از دانشگاه اورگان است.
۵. مارجی آدام (۱۹۴۷ -) Margie Adam: آدام یکی از خوانندگان، ترانه‌سراها و کنشگرانی بود که موسیقی‌شان به شکل‌گیری جریان منظم نمایش جنبه‌های هنری نیروهای سیاسی زنان در دهه ۷۰ میلادی کمک کرد. او نخستین بار در یک فستیوال موسیقی مخصوص زنان که توسط کیت میلت در سال ۱۹۷۳ در ایالت ساکرامنتو ترتیب داده شده بود، به اجرای برنامه پرداخت. در بهار ۱۹۷۴ شبکه‌ای از زنان موسیقی‌دان تشکیل شد که خواستار شکل‌گیری فستیوال ملی موسیقی زنان در Champaign-Urbana در ایلینویز بودند. مگ کریستین، کریس ویلیامسون و آدام از جمله کسانی بودند در عصر این روز به اجراهایی پرداختند که به «موسیقی زنان» شهرت یافت. آدام در این باره می‌گوید: “موسیقی زنان برای من، نقطه عطفی است از یک تجربه تحول‌خواهانه در فمینیسم.” آدام یکی از هنرمندانی است که از طریق تورهایش به تقویت شبکه موسیقی‌دانان، ناشران، تولیدکنندگان، کتابفروشی ها و برنامه‌های رادیویی که به این اجتماع فرهنگی فمینیستی می‌پرداختند، کمک شایان کرد. در ۱۹۷۷، آدام حدود ۱۰۰۰۰ نفر را در اجرای یکی از ترانه‌هایش در کنفرانس ملی زنان در هاستون با شعار «We Shall Go Forth» رهبری کرد. اشتیاق آدام برای جذب مخاطبان متنوع موجب شد تا با سازمانهای پیشروی فمینیستی بسیاری همکاری کند. در ۱۹۸۰، کنگره سیاسی ملی زنان NWPC از آدام برای یک تور در ۲۰ شهر در حمایت از جنبش اصلاحیه حقوق برابر ERA و کاندیداهای فمینیست پشتیبانی کرد. از ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۴، آدام و باربارا پرایس، مدیر تولید، با همکاری یکدیگر تلاش کردند تا موسیقی آدام را در رسانه‌های جریان اصلی منتشر کنند. در همین حال موسیقی آدام در کمپانی Pleiades در حال ضبط بود: آلبوم پیانوی سولو به نام Naked Keys که آدام ترانه‌سرای آن بود، اجرای زنده We Shall Go Forth و همچنین آلبوم Here Is A Love Song. این گروه با تعریف استانداردهای جدید، صنعت موسیقی آن زمان را به چالش کشیدند. بعد از یک دوره استراحت از ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۱، آدام دوباره کارش را به عنوان خواننده، ترانه‌سرا و کنشگر آغاز کرد. آلبومها و ترانه‌هایی که پس از این سالها از او در Pleiades Records ضبط شدند، شامل Bests of Margie Adam Another Place Soon and Again Avalon بود که در سال ۲۰۰۱ منتشر شدند. آدام به عنوان دستیار تولید دو فیلم به نامهای Radical Harmonies و A History of Women’s Music و No Secrets Anymore: The Times of del Martin&Phyllis Lyon در سالهای ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۳ همکاری کرد. مارجی آدام فارغ‌التحصیل دانشگاه کالیفرنیا در برکلی در سال ۱۹۷۱ است.
۶. جین آدامز (۱۹۴۳ -) Jane Adams: آدامز با سابقه طولانی در جنبش حقوق مدنی جنوب آمریکا، نخستین زنی بود که به عنوان دبیر ملی سازمان «Students for a Democratic Society» یا SDS در سال ۱۹۶۷ انتخاب شد. وی در سالهای ۱۹۶۷ و ۱۹۶۸، مقالات متعددی در نشریه «New Left Notes» با تأکید بر مطالبات برابری‌خواهانه زنان و مقابله با شوونیسم مردانه به انتشار رساند. در کنفرانس ملی SDS در ۱۹۶۷، آدامز و گروهی دیگر از زنان، حمایت قاطع سازمان از جنبش رهایی‌بخش زنان را اعلام کردند. آدامز به مدت ۲۳ سال، در دانشکده‌های انسان‌شناسی و تاریخ دانشگاه ایلینویز جنوبی SIU تدریس کرد و در سال ۲۰۱۰ بازنشسته شده است.
۷. ویتنی آدامز Whitney Adams: ویتنی آدامز در ۲۵ سالگی یک از اعضای هیئت ملی سازمان ملی زنان NOW بود و به عنوان هماهنگ‌کننده اقدام ویژه کمیسیون ارتباطات فدرال سازمان FCC نیز خدمت میکرد. در سال ۱۹۷۳، آدامز و جوآن نیکلسون، هماهنگ‌کننده ملی اقدام ویژه تصویر زنان در این سازمان، پیشنهاد اصلاحاتی به هیئت بررسی رادیو و تلویزیون انجمن ملی رسانه، پیرامون ساختار به تصویر کشیدن زنان و جنبش زنان در رسانه ارائه کردند و این پیشنهادات توسط تونی کارابیلو، نایب رئیس روابط عمومی سازمان ملی زنان در هر دو هیئت ارائه شد. بتی نیوکامب باور دارد که “کاری که ویتنی آدامز در FCC انجام داد، کودتایی عظیم در این سازمان بود. مناسبات و سازوکار FCC تمام رسانه‌ها را ملزم کرد تا هر سه سال یک بار، و پیش از تمدید مجوز، به بررسی و پیمایش نظرات عمومی درباره نوع پوشش‌دهی آنان به مسائل زنان و اقلیتها بپردازند”.
۸. کاترین آن آدامسکی (۱۹۳۳ -) Cathryn Ann Adamsky: (با نام کاترین لویسون هم شناخته میشود) وی در اواسط دهه ۶۰ میلادی، با فعالیتهایش پیرامون جمع‌آوری اطلاعات درباره اتهام تبعیض جنسی در دانشگاه شیکاگو به جنبش فمینیستی پیوست. وی در ۱۹۷۱ به دانشگاه Indiana-Purdue at Fort Wayne یا IPFW در شهر فورت وین در ایالات ایندیانا رفت تا در دانشکده روانشناسی مشغول تدریس شود. او یکی از عوامل مؤثر تأسیس دانشکده مطالعات زنان در IPFW بود و اولین دوره روانشناسی زنان را در این دانشگاه تدریس کرد. او همچنین تحقیقاتی روی سکسیسم در زبان انجام داد که بعدها در دوره‌های آموزشی مختلف استفاده شدند. IPFW نخستین دانشگاه در ایندیانا بود که رشته مطالعات زنان را در مقاطع تحصیلات تکمیلی ارائه میکرد. آدامسکی همچنین به توسعه انجمن زنان در روانشناسی کمک شایان کرد. و در سال ۱۹۷۳ نخستین کنفرانس این انجمن را مدیریت کرد. او همچنین بین سالهای ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۲، سخنگوی این انجمن نیز بود. در همین زمان، آدامسکی، یکی از اعضای «فمینیستهای فورت وین» بود و در تأسیس یک فضای خواهرانه/زنانه که شامل یک کتابفروشی و یک کافه بود، همکاری کرد. او همچنین به مطالبه‌گران و مدافعان اصلاحیه حقوق برابر ERA نیز آموزش می‌داد و از مؤسسان خانه امن مخصوص زنان خشونت دیده در فورت وین و عضو جامعه فمینیستهایی بود که از ساخت نخستین کلینیک پایان دادن خودخواسته به بارداری در این منطقه حمایت کردند. آدامسکی که باور داشت، همه مسائل جامعه، مربوط به زنان هم هست، بارها از لزبینها دعوت کرد تا برای دانشجویانش سخنرانی کنند، در جنبش کارگری فعالیت میکرد و در فعالیتهای ضدجنگ، ضد تبعیض و ضد آلودگی نیز مشارکت داشت. او نخستین زن در خانواده‌اش بود که به کالج راه یافت، از دانشگاه کلارک Clark University با موفقیت فارغ‌التحصیل شد و مدرک دکترای خودش را از دانشگاه روچستر Rochester University دریافت کرد. آدامسکی دارای دو فرزند است.
۹. بت اوروان ادلمن (۱۹۳۶ -) Bette Orovan Adelman: آدلمن در سال ۱۹۵۳ به کالج Vassar وارد شد اما تحصیلات خود را در مقطع کارشناسی تا سال ۱۹۷۱ که از دانشگاه ایلینویز فارغ‌التحصیل شد، به پایان نرساند. طی این سالها، او ازدواج کرد، طلاق گرفت، برای بار دوم ازدواج کرد و ۵ فرزند به دنیا آورد. وی در این دوره دشوار زندگی‌اش بود که فهمید تغییراتی باید در شرایط زنان و اقلیتها ایجاد شود؛ گروههایی که به طور تاریخمند از دسترسی برابر به آموزش و استخدام محروم مانده‌اند. آدلمن در سال ۱۹۷۷، فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد مدیریت عمومی و دکترای حقوق در سال ۱۹۸۵ از دانشگاه ایالتی آریزونا شد. وی در سال ۱۹۸۲، به سِمت مدیریت برنامه‌های کاربردی در کالج هنر و علوم در دانشگاه ایالتی نیویورک در شهر جنسئو در این ایالت انتخاب شد. آدلمن در این سِمت، زمان زیادی را صرف سازماندهی فعالیتهایی در راستای حمایت از حقوق زنان، اقلیتها و توانخواهان کرد و در تأسیس شبکه زنان لیوینگستون کانتی کمک بسیار کرد و در سِمت‌های ملی، منطقه‌ای، ایالتی و محلی در گروههایی مانند انجمن آمریکایی اقدامات کاربردی، کنسول اقدامات کاربردی دانشگاه ایالتی نیویورک، کمیته آموزش و پرورش زنان در کالج روچستر، و دفتر نمایندگی انجمن آمریکایی مدیران دانشگاهی انتخاب شد. آدلمن، مرکز زنان جنسو را تأسیس کرد و به عنوان هماهنگ‌کننده سازمانی آن شروع به کار کرد و در دوره‌های مختلف مطالعات زنان تدریس کرد. او همواره درباره مسائل مربوط به زنان فعالیت میکرد و به سبب اقداماتش در سال ۱۹۸۱ توسط فرماندار نیویورک، هاگ کری، مورد تجلیل قرار گرفت. وی بعد از دریافت مدرکش در رشته حقوق در ۱۹۸۵، به عنوان وکیل در مرکز وکالت Urban Indian در فونیکس در ایالت آریزونا مشغول به کار شد. و در این سِمت به پرونده‌های آمریکاییان بومی و سپس، در دفتر وکالت عمومی ایالت آریزونا در دعاوی قضائی مربوط به حقوق کودکان، به خدمات‌رسانی و مددکاری مشغول شد. آدلمن پس از فوت همسرش در ۱۹۹۰، بیشتر به زندگی خصوصی‌اش پرداخت و گاهی در دادگاه عالی ماریکوپا کانتی به شغل قضاوت می‌پردازد.
۱۰. شارلوت آدلمن (۱۹۳۷ -) Charlotte Adelman: آدلمن در سال ۱۹۶۲ از دانشکده حقوق دانشگاه شیکاگو فارغ‌التحصیل شد. در ۱۹۶۳، او دفتر وکالت خودش را پس از این که به خاطر زن بودن در جایی استخدام نشد، تأسیس کرد. در ۱۹۷۰، آدلمن در مجمع قانونی ایلینویز، پیش از آن که لایحه حقوقی کمیته ارائه شود، بر تهیه و تدارک حقوق برابر تأکید و تمرکز کرد. و در ۱۹۷۱، پیش از تشکیل کمیسیون اشتغال برابر ایلینویز بر دستورالعمل‌های رفع تبعیض جنسی در مقوله اشتغال متمرکز شد. او به عنوان یکی از اعضای سازمان ملی زنان NOW، دستورالعمل‌هایی به نام Chicago Ordinance ارائه کرد که پیرامون تبعیض جنسی در مسئله اقامت و سکونت افراد طراحی شده بود. یکی دیگر از فعالیتهای او، گنجاندن رده جنسیت در دسته‌بندی‌های مورد بررسی کمیسیون حقوق بشر شیکاگو بود. آدلمن از ۱۹۷۳ تا ۱۹۸۶ به عنوان یکی وکلای داوطلب ارائه مشاوره‌های قانونی در Loop Center YWCA خدمت کرد. در ۱۹۷۷، لایحه‌ای پیرامون حقوق حمایتی کودکان، ارائه کرد و تا ۱۹۸۰ که فرمانداری آن را تصویب و تبدیل به قانون کرد، با مقامات مختلف درباره آن به مذاکره پرداخت. وی در ۱۹۸۷، به پاس ارائه همین لایحه توسط دانشگاه شیکاگو تقدیر شد و جایزه Gladys G. Shute کالج Oatkon را نیز در سال ۱۹۸۵ دریافت کرد و در همان سال نیز، کنسول حومه شیکاگو، او را به عنوان زن سال انتخاب کرد. آدلمن در ۱۹۷۸ و ۱۹۷۹، ریاست انجمن ملی زنان دارای کسب و کار را در شیکاگو به عهده داشت و برای سالها، مشاور رسمی بخش شیکاگو در سازمان ملی زنان بود و همچنین نخستین رئیس زن North Suburban Bar Association در سالهای ۱۹۸۵ و ۱۹۸۶. آدلمن از ۱۹۶۳، یکی از اعضای Women’s Bar Association در ایلینویز نیز بود و در سالهای ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ به عنوان هفتادمین رئیس آن خدمت کرد. او همچنین دستاوردهای این انجمن را به Chicago Historical Society ارائه داد و و به عنوان بایگانی کننده آرشیو WBAI، مجموعه‌ای تهیه کرد به نام WBAI 75 که تاریخ ۷۵ ساله انجمن را در بر داشت. او در اولین شکایت ثبت شده پیرامون تبعیض جنسی در ایلینویز، پیروز دعوی شد، مشاور شریبل روتنبرگ در دعاوی مربوط به محکومیت شرکت‌هایی بود که در تبلیغات خود در روزنامه‌های محلی شیکاگو، بر خلاف محتوای تصویب شده حقوق مدنی ۱۹۶۴، در از تفکیک جنسیتی استفاده می‌کردند. آدلمن همچنین در یک پرونده طلاق توانست نیمی از جایزه یک میلیون دلاری نوبل همسر موکلش را به نفع او مصادره کند. آدلمن یکی از نویسندگان Prairie Directory of North America است و در ۱۹۹۹، از کار وکالت بازنشسته شد و بر فعالیت پیرامون مسائل محیط زیستی متمرکز شد.